Poza pięknem?

Agata Wolniewicz jest malarską młodego pokolenia, która kreuje swoją narrację malarską poprzez ukazywanie człowieka jako fenomenu symbiozy ducha i materii. To podkreślenie ducha jest o tyle istotnie, że staje w opozycji do współczesnej nadmiernie eksploatowanej, a behawioralnej wizji człowieka ukazującej go jako część deterministycznego mechanizmu przyrody i kulturowego matriksu. Jej twórcza sylwetka w kontekście wpływów filozoficznych nadal się kształtuje, ale już teraz można zauważyć, że jej tematyczny sposób myślenia sytuuje ją w nurcie personalizmu metafizycznego, o którym w latach dziewięćdziesiątych XX wieku pisała Renata Rogozińska. Warstwa artystyczna jej prac również staje w opozycji do bylejakości większości realizacji malarskich nie tylko w Polsce. Współcześnie dojmujący brak dydaktyki i wymagań w zakresie podstaw artystycznych i technologicznych w szkolnictwie artystycznym nie uśpił w artystce dociekliwości formalnej, która uwydatnia w wielu jej realizacjach formę jako pulchrum i clarits. Ta ostatnia - będąc wyrazem prawdy optycznej , którą zawierają w swoich realizacjach artystycznych tylko twórcy charyzmatyczni – widzący więcej i czujący zjawisko obrazu całą głębią intelektu intuicyjnego, odsłania światło jako życiotwórcze tchnienie zarówno w warstwie dynamiki formy - pozostającej w analogicznej zależności do dynamiki kształtu rzeczy - jak również w warstwie techne. Mimesis form Agaty Wolniewicz wywiedziona z ludzkiego kształtu nie wiąże się w pełni z wiernym odwzorowaniem fotograficznym. Artystka stosuje przeskalowania i zmianę ująć, które powodują rodzaj deformacji dynamizującej jej autorską wersję tej kategorii. Wszystko wskazuje na to, że artystka chce wyrwać pięknu choć część jego tajemnicy. Jej warsztat technologiczny; rzetelność wykonawcza sprzyjają obrazom jako rzeczom pięknym, zachwycającym. Przez ten fakt artystka wpisuje się w zasadniczy nurt artystycznego myślenia, który z szacunku do siebie samej i do drugiego człowieka – poprzez mówienie o dobru i złu – ułatwia odbiorcy wejście w bezinteresowną życiodajną strefę afirmacji, które poprzez mądrą w warstwie intelektualnej i emocjonalnej formę malarską ułatwia przekraczanie ludzkich ograniczeń i poszukiwanie własnej, obiektywnie istniejącej, ale subiektywnie przeżywanej duchowej, osobowej tożsamości.